حکایتی از "حکایت زمستان"

این حکایت را برای دوست عزیزی نوشتم,که در «به یاد راهیان نور» ,این بنده حقیر را شایسته درددل خود دانستند,و نظر خود را با عنوان «درگیر» بیان کردند.باشد تا مرحمی بر دردهای ذهنش و راهی نو برای ادامه مسیرش باشد.

«... ولی به جرات می توانم بگویم که امروز طاقت خوردن حتی یکی از آن ضربه هایی را که عراقی ها به ام می زدند,ندارم.این در حالی است که در آن دوران,بارها پیش می آمد که توانایی و تحمل بدنم به لحاظ مادی به صفر, و بلکه به زیرصفر می رسید,ولی باز زیر هجوم شکنجه های خردکننده طاقت می آوردم.

            خدا رحمت کند حاج آقا ابوترابی را؛چند ماه قبل از فوتش زیاد به من سرمی زد و می آمد پیشم.علتش این بود که من در برابر برخی ناملایمت ها,حسابی کم آورده بودم و تقریبا خانه نشین شده بودم.یک بار رو کرد به من و گفت : عباس,می دونی برای چی این روحیه رو پیدا کردی؟

گفتم : نه

گفت : تو از زیارت عاشورا و از دعا و از قرآن فاصله گرفتی .

حرفش تلنگر عجیبی به ام زد و حسابی مرا به فکر فرو برد. . .»

این را که خواندم, تازه فهمیدم ایراد از من است برادر! نه از زمانه.در کنار تمام این توصیه های حاج آقا ابوترابی, این را نیز از من حقیر سراپا تقصیر بپذیر که اگر می خواهی باشهدا اجین شوی و یکرنگ بهترین کار همانا خواندن وصیت نامه هاشان و تفکر در آنهاست.بی شک در واج واج سخنشان فریاد درداده اند: با من صنما دل, یک دله کن؛

یا علی مدد

در ادامه مطلب برای شروع وصیت نامه ای از شهید «محمود شهرستانی دزفولی» که در کتاب «مردان دریایی» را برایتان گذاشته ام. خط به خط که پیش می روی,ایمانت قوی تر می شود.

وصیت نامه شهید «محمود شهرستانی دزفولی»

بسم الله الرحمن الرحیم

اینجانب، محمود دوستانی دزفولی، فرزند محمدحسن، ایمان و عقیده راسخ خود را به یگانگی خداوند تبارک و تعالی اعلام داشته و اظهار تسلیم در مقابل او می‌نمایم و اعلام می‌دارم که صد و بیست وچهار هزار پیامبر خدا برحقند که اولین آنها حضرت آدم و آخرینشان حضرت خاتم‌الانبیاء محمد مصطفی(ص) می‌باشد و کتاب معظم قرآن بر حق است و اذعان می‌دارم که دوازده گوهر پاک خدا جانشینان به حق پیامبر اسلام در روی زمینند که اولین آنها مولی‌‌ الموحدین حضرت علی بن ابیطالب (ع) و آخرین آنها حضرت مهدی(عج) است و افتخار می‌کنم که طوق ولایت آن بزرگواران را به گردن نهاده‌ام و امیدم این است که با ولایتشان چشم از این جهان فرو بندم.

مردم! و الله قیامت بر حق است؛ معادی هست؛ حساب و کتابی هست. بکوشید تا این چند روزه دنیا را در طاعت و بندگی خدا سپری کنید که ان‌ شاء الله در آن روز واویلا روسفید درگاه خدا و پیامبرش باشید!

حرف چندانی ندارم، چون هر چه می‌خواهم بگویم، می‌بینم مسئولیت‌آور است و پایم در لغزش. از این رو به یکی دو نکته اکتفا می‌نمایم:

اول اینکه از تمامی شما می‌خواهم در کارها رضایت خدا را بر هر چیز مقدم بدارید و پشتیبان اسلام و انقلاب و رهبر جامعه باشید. وحدت را حفظ کنید که رمز پیروزی‌مان بوده و هست. از همه جوانان غیرتمند هم‌سنگرم می‌خواهم که راه و هدف را همیشه مد نظر داشته باشند و در کوره‌راهها و فراز و نشیبهای راه، مصلحت انقلاب و اسلام را بر هر کار مقدم داشته و هر جا احتیاج بود، حاضر شوند و بکوشند تا جوانمردانه اسلحه شهیدان را به طرف دشمنان نشانه روند. به هیچ وجه جبهه را خالی نکنید که خیانت است!

از پدر بزرگوار و مادر عزیز، اظهار شرمندگی می‌کنم که نتوانستم فرزند خوبی برای‌تان باشم و از زحمات فراوانی که برایم کشیدید، بسیار تشکر می‌کنم.

پدرم، مادرم، افتخار کنید که فرزندی دیگر به راه خدا قربانی دادید! دعا کنید که مقبول خدا قرار گیرد و بدانید اجر زیادی در نزد خدا دارید! از همه افراد خانواده خودمان، برادران و خواهران، طلب حلالیت می‌کنم و خدمتشان اظهار ارادت می‌کنم بسیار ممنونم از زحماتتان.

برادران، یاد ما همان راهمان است که ان ‌شاء الله فراموش نشود.

از همه شما خداحافظی نموده و طلب عفو و بخشش می‌کنم. از برادران مسجد می‌خواهم که جلسات و نماز جماعت را پابرجا و زنده نگه‏داری کنند و مراسم عزاداری امام حسین(ع) را حتماً بر پا دارند. برادران، در مراسمتان یادمان کنید و دعای‌مان کنید!

مقداری حساب و کتاب دارم که در کاغذی جداگانه می‌نویسم.   

همه‌ شما را به خدا سپرده و وعده‌ام دیدار روز قیامت، در محضر رسول خدا. ان‌ شاء الله.

      والسلام

محمود دوستانی دزفولی

ساعت 10 شب 18/11/1364